Carl Ruiz Zafón: Het Spel van de Engel

Recensies

Carl Ruiz Zafón: Het Spel van de Engel Na de prachtige leeservaring van De Schaduw van de Wind keek ik koortsachtig uit naar de opvolger. Even twijfelde ik of Zafon nog wel aan schrijven toe was na het enorme succes van de Schaduw. Sinds zijn californication vreesde ik dat hij wel eens op zijn lauweren zou gaan rusten.

Maar mijn vrees was ongegrond toen ik Het Spel van de Engel onder ogen kreeg. Ik graaide het onmiddellijk van de schappen en nog dezelfde avond sloeg ik de eerste bladzijde open...

En dat is precies wat je moet doen om je nachtrust om zeep te helpen. Want van de eerste bladzijde sleurt Zafon je onherroepelijk mee in zijn mysteries, zijn intriges en zijn romantiek. Opnieuw speelt het Kerkhof van de Vergeten boeken een rol. De grootste rol is echter weggelegd voor het Barcelona begin negentienhonderd.

Aanvankelijk wordt je op een speelse manier meegelokt in het leven van David Martín, schrijver om den brode. Maar stilaan ontrolt zich het ene mysterie na het andere. De spitse dialogen vol sarcasme en humor, de geheimzinnige personages, een duister huis vol geheimen, en een engel waar je maar geen hoogte van krijgt. Je blijft lezen.

Het Spel van de Engel draagt meer onopgeloste geheimen met zich mee dan de Schaduw, maar is even boeiend. Het is het boek dat je in één keer wil uitlezen, en waarvan je dan spijt hebt dat het plots uit is. En het is inderdaad niet alleen de ziel van de schrijver die je vindt in het boek, maar het boek neemt ook een stukje van jouw ziel mee.

Laatste aanpassing op Wednesday, November 15, 2017 om 13:41u