Paarden helpen bij verwerking van tegenslagen

Mijn grootvader

Mijn grootvader vertelde mij als kind steeds een verhaaltje over het jaar 2000. Het jaar 2000 zou het jaar van de grote ommekeer zijn. “In het jaar 2000, zei opa, dan komt alles goed”. Jammer zei hij, dat ik er niet meer bij zal zijn.

En hij kreeg gelijk: in het jaar 2000 was hij er niet meer en voor ons bracht dat jaar een totale ommekeer mee. Ik denk nog dagelijks aan hem want hij bracht mij veel wijsheid bij.

Het jaar 2000 begon veelbelovend. Via de paarden kwamen we in contact met het verzekeringswezen. Mijn echtgenoot en ik gingen studeren, legden examen af en slaagden als verzekeringsagent. Wij specialiseerden ons in pensioensparen. Wij oefenden deze activiteit uit in bijberoep en wij waren erg succesvol.

Het noodlot slaat toe

Op 12 juli 2000 sloeg het noodlot toe. Wij werden omwille van ons bijberoep door onze werkgever ontslagen (wij werkten allebei voor dezelfde werkgever). Er was nochtans geen enkel wettelijk of contractueel verbod tot het uitoefenen van een bijberoep. Na een onbesproken loopbaan van 20 jaar stonden wij beiden, van de ene dag op de andere, op straat. Onze zoon was 12 jaar, we hadden een hypotheek op ons huis, ons paard Icarus om voor te zorgen en wij hadden geen inkomen meer. Onze wereld stortte in elkaar en wij waren emotioneel een wrak.

Het ganse verhaal hier vertellen zou ons te ver leiden. Maar om een idee te geven dat ons geen enkele schuld trof, wil ik nog kwijt dat wij in beroep gingen bij de arbeidsrechtbank en dat wij de rechtszaak wonnen. Het kostte ons wel jaren van verdriet en vertwijfeling. We verloren niet alleen onze job, maar wij voelden ons ook nog eens verraden door verschillende collega’s, waarvan we dachten dat het vrienden waren.

Wij hadden in het bedrijf allebei een functie met aanzien. Collega’s durfden geen contact opnemen met ons uit schrik voor sancties van de werkgever. Kortom, onze vriendenkring viel volledig weg. Voor onze ouders minimaliseerden wij het feit dat wij op een emotionele roetsjbaan zaten. Dit om hun verdriet en ongerustheid te besparen. Sommige cliënten namen nog contact op om ons het beste toe te wensen, maar uit vrees de rechtszaak in het honderd te sturen, konden wij hier niet op ingaan.

Tot overmaat van ramp kreeg mijn echtgenoot de week daarop een klaplong die hem een ganse week vastkluisterde op de dienst intensieve zorgen van het plaatselijk ziekenhuis, en hem wekenlang arbeidsongeschikt maakte. Daar zaten we dan: allebei zonder werk, zonder inkomen, ziek, en zonder uitzicht op snel ander werk want het zomerverlof was pas begonnen.

De ommekeer: ons paard helpt ons er bovenop

Gelukkig vonden wij troost bij Icarus. In zijn stal liet ik mij vaak tegen hem aanvallen, mijn armen rond zijn sterke hals geslagen. Hij legde zijn hoofd dan op mijn schouder en stond geduldig te wachten tot de huilbui over was. Hij keek mij aan met zijn grote trouwe ogen alsof hij wou zeggen “wij slaan er ons wel door”. Hij porde mij dan vooruit zoals een merrie haar veulen vooruit drijft.

Icarus, steun en toeverlaat in bange dagen

In deze periode van mijn leven had ik mezelf liefst opgesloten in een klein kamertje, maar ik kon Icarus niet in de steek laten. Hij had ons nodig en dagelijks gingen wij hem op de manège verzorgen. Het leek alsof hij ons begreep, hij voelde ons perfect aan. Hij was ontzettend lief, liet zich door ons leiden en toonde ons respect en dankbaarheid.

Hij dwong ons onze sociale contacten te onderhouden en nieuwe contacten te leggen. Icarus is een indrukwekkend paard dat kracht, schoonheid en allure uitstraalt. Hij imponeert mensen en trekt hen aan door zijn zacht karakter. Mensen spraken ons spontaan aan, kinderen werden op zijn rug gezet om ritjes te maken en Icarus poseerde trots voor vele fotoreportages ter ere van communiefeesten . Hij leerde ons langzaam maar zeker opnieuw mensen te vertrouwen.

Dankzij Icarus groeiden mijn zelfvertrouwen en verantwoordelijkheidsgevoel. Het lijkt alsof paarden een stuk van hun kracht en energie op mij overzetten. Dankzij Icarus vonden wij de kracht om ons leven opnieuw in handen te nemen en te gaan solliciteren. Een paar weken later na het zomerverlof waren wij opnieuw aan de slag en deze keer in een job die ons allebei duizend maal meer voldoening en erkenning gaf als ooit tevoren. Door het noodlot, maar dankzij de paarden sloegen wij een totaal nieuwe richting in in ons leven, een richting die wij anders nooit zouden gevolgd zijn.

Laatste aanpassing op Sunday, December 3, 2017 om 12:00u