Een afscheidsgedicht herinnert ons eraan dat we niet alleen zijn in ons verdriet, dat er vrienden zijn die met ons meevoelen en ons steunen in gedachten of gebeden. Vaak zijn ze een kostbaar geschenk van meevoelen middenin een zee van rouw en verdriet.
Nooit meer zal ik horen
je voetstap, je stem noch je lach.
Nooit meer zal ik zien
je ogen, vol sterretjes in een maanlichte nacht.
Nooit meer zal ik voelen
je warmte, je lichaam, je weerbarstige haar.
Nooit meer zal ik smaken
je lippen, je mond, het zout op je huid.
Nooit meer zal ik zwemen
je geur, je aroma, je bloemig bouquet.
Nooit meer zal ik vergeten
hoe je van mij was, voor eeuwig en altijd.
-----
Ik zal blijven over je praten
want zwijgen is vergeten.
-----
Tranen kunnen niet verhullen,
woorden niet verklaren,
pijn niet verdoven,
de leegte die is ontstaan
door dit grote verdriet.
-----
Voor altijd zal ik bewaren
de herinnering aan jou
de prachtmens die je was,
ons veel te vroeg ontvallen.
-----
Sterker dan de dood
zijn de mooie herinneringen
die ik blijf koesteren
tot we herenigd zijn.
-----
Een bloem verwelkt
na het mooist van de bloei,
maar je kleurenpracht
in onze herinnering
blijft bekoren.
-----
Niets verdwijnt voorgoed,
als je de herinnering bewaart.
-----
Uit het oog,
maar voor altijd in het hart.
-----
Het zijn de kleine dingen die in je herinnering blijven,
een glimlach, een streling, een vredig moment.
Hoe zwaar het nu ook is, deze kleine gedachten
zullen het verdriet verzachten.
-----
Je lichaam legde zich neer.
Je strijd is gestreden.
Je hebt moed getoond.
Teveel heb je geleden.
-----
Nooit vragen, nooit klagen.
Je pijnen in stilte dragen.
Je handen hebben voor ons gewerkt.
Je hart heeft voor ons geklopt.
Je ogen hebben ons tot het laatst gezocht.
-----
Achter tranen van verdriet.
Schuilt een glimlach van herinneringen.
-----
Tijd heelt geen wonden.
Tijd leert je leven met verdriet.
Geduldig.
Tot je weer schoonheid ziet.
-----
Zoals een boot langzaam verdwijnt
achter de horizon.
Zo hebben we jou
langzaam zien afscheid nemen.
Maar de boot is er nog
achter die horizon.
Zoals jij er nog bent
In onze herinneringen.
-----
Zwaar waren de dagen,
lang duurde de nacht.
Hard was het vechten,
zonder je kracht.
We zagen hoe je verloor,
de strijd om je leven.
Wat blijft is het geluk, het plezier.
De liefde die je ons hebt gegeven.
-----
Pijn, lijden en tranen
dan weer een sprankeltje hoop.
Vechtend, gedreven door wilskracht
ofschoon het onheil nader sloop.
Je gedachtenis zal blijven
te vroeg ben je gegaan.
We zijn je dankbaar
voor al wat je hebt gedaan
-----
Nog zoveel te plannen
nog zoveel te doen.
Het mocht niet meer zijn
nu is het voor altijd "toen".
-----
Als je moet afgeven wat je het meeste liefhebt
dan is er geen gisteren,
geen vandaag,
geen morgen,
geen tijd,
alleen nog heimwee.
-----
Vol wilskracht het gevecht aangegaan
het mocht niet zijn.
Veel te vroeg ben je gegaan
en dat doet pijn.
Je was een mens zonder franje
we hielden van je,
echt, innig en diep.
-----
Het lichaam heeft zich neergelegd
De strijd is gestreden
Je hebt moed getoond
Teveel heb je geleden
-----
Ga maar naar het pad van licht
Verlos je en vlieg maar vrij
Gekoesterd in herinneringen
Zal je in onze harten zijn
-----
Achter je ligt een leven
van werken en plicht.
Juist dat bepaalde
in alles jouw gezicht.
Flink tijdens je hele leven
moedig tot het einde gebleven.
Flink wil je dat we zijn
maar afscheid nemen doet ons zo’n pijn.
-----
Er zijn vragen in 't leven
waar antwoorden zo moeilijk op zijn.
Ze hoeven niet langer te worden gegeven
voorbij is 't zoeken, gestopt is de pijn.
Je gebeden zijn verhoord
Hij kwam je halen, maar in ons leef je voort.
-----
Midden in 't leven
nog zoveel te geven.
Ideeën en plannen te over
in één keer gedaan.
Voor ons was je een kei
enig in je soort.
We zetten ons leven
in jouw gedachten voort.
Achter onze tranen van verdriet
schuilt een overvloed aan prachtige herinneringen.
-----
Verstomd is nu je stem
alleen stilte zal er nog zijn.
Geen plaats meer voor ons
geen zorg en geen pijn.
Een deel van een geheel
weggerukt voor altijd.
De schakel verbroken
de leegte een feit.
Wat blijft er over?
Verdriet.
Maar ook dankbaarheid
want je hoorde bij mij.
-----
Als een bloem zo is het leven
‘t Begin is teer en klein.
De één die bloeit uitbundig,
De ander geurt heel fijn.
Sommige bloemen blijven lang,
Weer andere blijven even.
Vraag niet bij welke groep je hoort,
Dat is het geheim van het leven.
-----
Als je ouder wordt
En niet weet waar je bent.
Als je mensen ziet
Maar ze niet meer herkent.
Als je blijft strijden
Om bij ons te leven.
Dan hopen wij
Dat je nu de rust is gegeven.
-----
Waar je ook bent
ik zou het niet weten
niet in tijd of afstand te meten
maar ik heb je bij me
diep in mij
daarom ben je steeds dichtbij.
-----
Als je in je levensstrijd
warmte hebt verspreid.
Als je iemand die heeft getreurd
hebt getroost en opgebeurd.
Als je hielp waar je kon
aan wat licht en wat zon.
Als je een goed voorbeeld geeft
heb je niet voor niets geleefd
-----
Als verdriet en pijn ondraaglijk zijn,
en woorden tekortschieten.
Als de liefde die we samen deelden,
op een splitsing is gekomen.
Weet dan dat het gevoel van "veraf"
toch ook héél dichtbij zal zijn.
-----
De leegte zonder jou
is met geen pen te beschrijven.
De leegte zonder jou
zal altijd bij ons blijven.
Maar veel fijne herinneringen
verzachten onze smart.
Voorgoed uit ons midden
maar nooit uit ons hart.
-----
Groot was zijn liefde
Groot het verdriet
Mooi de herinneringen
Die hij achterliet.
-----
Er is zoveel geschonden
Wat mooi had kunnen zijn
Er zijn zovele wonden
En onnoemelijk veel pijn.
-----
We verlangen naar je weerzien.
We hebben nu al heimwee naar jou.
-----
De wind leest je naam
in gouden nevels.
In herinnering bewaren
al het goede uit je leven.
Geloven in een nieuw bestaan
als thuiskomen in alle rust.